Enkele jaren geleden overleden mijn beide ouders kort na elkaar en werd ik in diezelfde periode vijftig. Het samenvallen van deze gebeurtenissen deed me nadenken over de dingen die ik nog wilde realiseren en ervaren in de tijd die mij nog gegeven was.

Ondanks de grootte van de organisatie was er maar weinig promotie rond gemaakt, vond ik. Toch zwermden de koren die deelnamen aan de elfde editie van de 'Worls Choir Games' zaterdag 6 november luidkeels door de gangen van het concertgebouw.

Ik had er afgesproken met Hilde Bonnier, die hierbij voor de derde keer mijn pad kruiste. (Zie 20/10)

Hoewel onze eerste competitie was afgelast, besloten we  ons toch al van 's ochtends naar de Elizabethzaal te haasten in de hoop er nog het staartje van de competitie 'Musica Contemporanea' te zien.

Of ik als blogger iets wilde schrijven over de 'Gospel and Spiritual Competition' van zondag 31 oktober? In het Engels, want het gaat tenslotte om de WORLD Choir Games.

Dat laatste bezorgde me enkele slapeloze nachten en wat de inhoud van mijn tekst betrof... Aangezien mijn enige associatie met Gospel de film 'Sister Act' is, zou ik de ervaring op me laten afkomen en schrijven vanuit mijn buikgevoel. 

De warmte van de zon lokte me naar buiten, naar een vrolijkheid die ik binnen niet vond. Mijn oude trekking-fiets, die me afgelopen zomer tot in Parijs had gebracht, knipoogde lonkend en aarzelend gaf ik toe aan de verleiding van mijn ijzeren ros.

Maar waarnaartoe? Mijn oude trekking-vriend voorzag me dan wel van het middel, maar niet van het doel van mijn impulsieve uitje.

Na enig zoeken, vond ik achter in een notaboekje een lijstje met adressen van minibibs uit de streek. Duffel telde er twee die ik graag wilde bezoeken.

Dus trok ik met mijn fiets in de richting van de Nete.

“Vinden jullie het goed dat ik ook met mijn eigen toestel een foto van jullie maak?”, vraagt de vriendelijke dame.

Het is augustus en mijn zus en ik staan aan de bron van de Schelde in het noorden van Frankrijk waar een vriendelijke West-Vlaamse ons zonet gefotografeerd heeft met onze eigen smartphone.

We kijken elkaar vragend aan. Ik lees de uitdrukking op het gezicht van mijn zus als “Waarom ook niet?”. In gedachte vervloek ik mijn twee degelijke fietsbroeken die nat over mijn bagagedrager hangen waardoor ik vanochtend genoodzaakt was mijn barbie-roze reserve-outfit aan te trekken.

“We krijgen onze vacature niet ingevuld. Daarom kunnen we u deze week geen afspraak meer geven.”

Sprakeloos kijk ik naar mijn gsm, alsof de vrolijk gekleurde cijfertjes op het scherm me voor de gek houden.

Onze kat heeft het snot. Niet gewoon wat niezen, nee …

SNOT: kleverige, gele draden die te pas en te onpas met het nodige geweld als een fontein uit haar neus spuiten.

Maar helaas, onze dierenarts heeft een openstaande vacature en kan ons deze week niet meer voorthelpen. Dus zullen we het snot van onze kat nog een tijdje moeten verdragen.