Enkele jaren geleden overleden mijn beide ouders kort na elkaar en werd ik in diezelfde periode vijftig. Het samenvallen van deze gebeurtenissen deed me nadenken over de dingen die ik nog wilde realiseren en ervaren in de tijd die mij nog gegeven was.
Hoewel ik een fan ben van lijstjes, heb ik geen bucket-list. Mocht ik er een hebben, dan stond bovenaan ‘een boek schrijven’. Ik begrijp ondertussen dat veel mensen min of meer dezelfde ervaring doormaakten tijdens de coronapandemie en dat een groot deel van hen hetzelfde bovenaan hun bucket-list hebben staan.
Geen tijd te verliezen
Sinds mijn twaalfde had ik al meerdere pogingen ondernomen tot het schrijven van een boek. En net als vele would-be schrijvers geraakte ik nooit verder dan een vijftigtal pagina’s. Dus besloot ik in de zomer van 2019 een cursus Creatief Schrijven te volgen. Kort daarna begon ik opnieuw aan een boek, maar deze keer was ik beter voorbereid dan voordien.
Zelf lees ik graag historische fictie en het was dan ook mijn bedoeling een historische roman te schrijven. Ik ontdekte achter al snel dat een grondig bronnenonderzoek veel tijd kost. Gezien mijn leeftijd, vond ik dat ik geen tijd te verliezen had en werd het een gewone roman met een historische achtergrond.
Ik vertrok vanuit enkele grondig uitgewerkte personages en liet hen, binnen de grenzen van mijn thema en mijn plot, bepalen hoe het verhaal zich ontplooide. Waarschijnlijk komt het door de interactie tussen deze personages, al kan het ook het gevolg zijn van een verborgen nood bij mijzelf, maar naarmate mijn verhaal vorderde, besefte ik dat het de romantische kant op ging. Het uiteindelijke resultaat valt daardoor in het ‘feelgood’ genre.
Feelgood
“Ik had niet gedacht dat jij zo’n verhaal zou schrijven”, reageerde mijn eerste proeflezer, een bevriende collega. Eerlijk gezegd had ik dat zelf ook niet gedacht en ik keek aanvankelijk met enige vorm van schaamte naar mijn eigen creatie.
Ik ben een fan van Eduardo Mendoza, Dolores Redondo en Almudena Grandes, Spaanse schrijvers die me, net als de Amerikaanse Jess Walter, weten te verleiden met hun prachtig gekunstelde zinnen. Kate Morton en Ruta Sepetys weten me dan weer te beroeren met hun historische fictie en ik lees Bill Bryson voor zijn nuchtere en vaak hilarische kijk op de wereld. En hier stond ik, met mijn feelgood roman…
Eriks moed
Onlangs las ik een blogpost van mijn collega-blogger Erik Herbosch. https://desprekershoekvandeschrijverij.blog/2021/10/02/iedereen-abba/
In zijn blog bekende hij zijn vroegere gevoelens voor Agneta van ABBA, diep verborgen achter zijn stoere imago van Santana-, Zappa- en Cockerliefhebber. Enkele lezers van zijn blog, oude makkers van hem, vielen hem geruststellend bij.
Gesterkt door Eriks moed, durf ik hierbij ook toe te geven dat ik naast bovengenoemde auteurs ook Nora Roberts, Liz Fenwick en Charlotte De Monchy lees. Feelgood auteurs die ik lees juist omdat hun verhalen zo goed voelen. Ze bieden me een kans te ontsnappen uit de dagelijkse sleur, de zorgen, de weerstand. Want dat is waar het bij feelgood romans om gaat.
Mocht ik in de gelegenheid zijn me regelmatig in afzondering terug te kunnen trekken aan de rand van een meer (liever niet in een grot, want die zijn me te koud en te donker), dan zou ik dat zeker overwegen. Maar bij gebrek aan die gelegenheid, lees ik een feelgood roman waarbij de protagonist zijn/haar ellende aan het einde steevast weet te overwinnen en er zo mogelijk nog een romantische relatie aan overhoudt. Puur escapisme en dat heeft een mens af en toe nodig.
Dus bij deze kom ik 'uit de kast’.
Beste collega’s, vrienden en kennissen, ik lees meer dan alleen maar wetenschappelijke, onderwijs-gerelateerde teksten. Voor mij liever geen Lisa Spit, Marieke Lucas Rijneveld of Kris Van Steenberge, daar voel ik me nadien veel te neerslachtig van.
Wilt dit nu zeggen dat ik diepgang mis, dat ik naïef en oppervlakkig ben, vroeg ik me afgelopen maanden af. Allereerst besef ik dat ik door het stellen van deze vraag niet alleen mijzelf, maar ook alle andere feelgood lezers in een bedenkelijk daglicht stel. Nochtans zijn degene die ik ken allesbehalve oppervlakkig. Daarnaast meen ik dat ik misschien wel eens naïef uit de hoek kom, maar dat het mij niet mist aan diepgang. Ik heb ervaring met migratie, verlies (te veel), depressie en disfunctionaliteit. Misschien is dat juist de reden waarom ik er liever niet over lees, laat staan dat ik er over schrijf op de typisch fatalistische, Vlaamse manier. In een feelgood context daarentegen…
foto's van Aaron Burden en Ben White
Reactie plaatsen
Reacties