Mijn gouden tip: Liefde en schaduw van Isabel Allende
Ik las hem voor het eerst in mijn laatste middelbaar in 1986. Hij moet toen juist uitgekomen zijn. Hoewel ik graag las, baalde ik van de voorgeschotelde literaire kost en ik weet niet meer waarom ik mijn oog op dit boek liet vallen, maar toen we voor de verandering zelf een internationale literaire roman mochten kiezen, werd het 'Liefde en schaduw' van Isabel Allende.
Enkele weken geleden vond ik hem terug in de kringloopwinkel en zonder er verder bij na te denken gooide ik hem op mijn stapel muffe tweedehandslectuur. God, wat ben ik daar achteraf gezien blij om!
Ik ben altijd al zot geweest van de mooie, lange en complexe zinsconstructies van veel Spaanse auteurs. Al meteen van de eerste pagina had Allende mijn hart veroverd. Niet alleen met haar prachtige zinnen, maar het beeld dat ze schepte was haarfijn, subliem zelfs.
'De kolonel had zich met behulp van het aluminium looprek dat zijn wattenbenen moest ondersteunen een paar centimeter verplaatst. Om het aanbreken van de lente te vieren en voor het groeten van de nationale vlag, wat iedere ochtend punctueel moest gebeuren, had hij de medailles die Irene van karton en blik voor hem had gemaakt, op zijn borst geprikt. ... Hij werd gestoord door een verpleegster in gevechtstenue, zwijgzaam en achterbaks als zulke vrouwen zijn, in haar hand een doekje om het kwijl af te vegen dat uit zijn mondhoeken droop en zijn overhemd nat maakte. Hij had haar graag een decoratie willen verlenen of haar in rang willen bevorderen, maar ze had zich alweer omgedraaid en liet hem met zijn goede bedoelingen links liggen.'
Ik betrap me erop stukken terug te lezen, gewoon voor het genot van zoveel schoonheid. Man man, ik wenste dat ik het ook zo kon ...
Mijn gouden tip dus: Liefde en schaduw van Isabel Allende.