25 jaar geleden verhuisden mijn man en ik van het mooie Yerseke in Zeeland naar het dorp in de Rupelstreek waar zijn ouders waren opgegroeid. Rumst was toen een grauwe gemeente waar straten met namen als Veerstraat, Vissersstraat en Nijverheidstraat getuigden van vroegere tijden. Toen wij er eind vorige eeuw naartoe verhuisden was er al lang geen veerdienst meer, de Rupel was vervuild en vis-loos en van de steenbakkerijnijverheid getuigden alleen nog een enkele ronde schoorsteen en aftandse industriegebouwen.

Het tafereel was zo apart dat ik even stil bleef staan om het in me op te nemen. Vanop de verhoogde dijk keek ik naar het lager gelegen park waar in de top van een plataan een grijze reiger als versteend voor zich uit zat te staren terwijl boven hem een koppel ara’s schreeuwend rondjes draaide.

Ik wist niet wat me het meest verraste, een reiger zo hoog in een boom te zien, of de combinatie van deze inheemse vogel met twee kleurrijke exoten.

Tot voor kort werd mijn beeld van AI uitsluitend gekleurd door de nogal nare ervaring die Linda Hamilton had met de Terminator in 1984. Maar toen ik een tijdje geleden voor mijn werk heel specifieke afbeeldingen nodig had, raadden mijn jongere collega’s me aan het eens met een tekenrobot te proberen.

Bij het lezen van het stappenplan, werd me al duidelijk dat AI een serieuze zaak is. Er werd me gevraagd ‘contact’ te leggen met de ‘bot’ via het sociale media platform Discord. Daar moest ik hem ‘uitnodigen’ om vervolgens met hem/haar/hun in ‘gesprek’ te gaan.

Op de luchtfoto die de vertegenwoordiger van de zonnepanelen meebracht was de scheiding tussen onze tuin en die van de buren niet meer zichtbaar. Gezien we net als hun het principe van ‘maai mei niet’ hebben uitgebreid naar ‘maai ook de rest van het jaar niet’ en ‘stop ook maar met snoeien’, zijn onze twee tuinen verenigd in een ontoegankelijk oerwoud. De lokale fauna vaart er wel bij. Naast de jonge egel die onze tuinen sinds het voorjaar als zijn territorium markeert, hadden we vorige week ook heel even een rode eekhoorn op bezoek. Niet in de tuin, maar in de keuken! En dan heb ik het nog niet over de vogels …

Iedereen heeft in zijn leven wel eens een moment waarop hij de klok wilt terugdraaien om één of andere gebeurtenis te on-doen. Voor een impulsief mens zoals ik, gebeurt dit maar al te vaak.

Enkele weken geleden had ik weer zo’n moment.

In een poging een man te ontwijken die plots de weg op sprong, bleef mijn fiets haken in een gootje en werd mijn lijf in vijfde versnelling het luchtruim in gekatapulteerd. Na een spectaculaire duikvlucht landde ik onzacht op de kasseien, rechterschouder eerst en vervolgens mijn hoofd en de rest van mijn lichaam.

Midzomernacht of de zomerzonnewende is zo’n seizoensgebonden ankerpunt waarbij ik elk jaar weer aan mijn grootmoeder denk. Grotemoe kweekte kruiden in haar tuin en verwerkte ze tot poedertjes en drankjes. Een wrat, een puist of een hoestje, grotemoe had de juiste remedie.

Ik heb lang gedacht dat ik als enige het vermoeden koesterde dat haar kennis en vaardigheden verder gingen dan wat gangbaar was in de lokale heemkundige kruidenkring. Onlangs bleek echter dat er wel meer kleinkinderen dat vermoeden deelden. Er zijn ook meerdere kleinkinderen die haar passie volgden en iets met geneeskunde gingen doen.