Met een klik op de verzendtoets sluit ik mijn basisjaar literair schrijven af. Acht maanden lang heb ik elke vrije minuut geïnvesteerd in het overdenken, schrijven, lezen, herschrijven en herlezen van schrijfopdrachten. Ik las en evalueerde ook de opdrachten van mijn collega’s, leerde constructief feedback te geven, woonde auteurslezingen bij en nam deel aan workshops.

Met het verzenden van mijn portfolio / eindwerk trek ik een streep onder een leerzame, maar soms ook frustrerende periode. Want schrijven is soms frustrerend. Zoals die keer toen het personage uit mijn dialoog veel te wijze woorden sprak voor een tienjarig meisje of zoals die erotische scene die maar niet uit mijn pen wilde vloeien.

Twee weken geleden zat ik op zondagnamiddag nog rijtjes rekensommen te bedenken voor enkele leerlingen met rekenachterstand. Eenvoudige oefeningen, tot 1000, in stijgende moeilijkheidsgraad.

Vandaag bestudeer ik ‘het interieur’ van het varken.

Hoewel beide activiteiten weinig gemeenschappelijk hebben, zijn ze beide werkgerelateerd. De rekensommen pasten in mijn toenmalige job als zorgleerkracht in GBS De Pimpernel, de diepgaande studie van het varken in mijn nieuwe job op de Universiteit van Antwerpen.

Als muzikant ben ik eeuwig gedoemd tot de beginnerscursus: weinig aanleg en nog minder discipline. Juist daardoor heb ik oneindig veel respect voor professionele muzikanten en het maakt me tot een enthousiaste toeschouwer van live muziek.

Mariah Carey, Maria Callas, Maria van Bourgondië, Maria Magdalena, Sint Maria, tante Maria ... Er zijn nogal wat Maria's op de wereld. En af en toe steekt er eentje met kop en schouders bovenuit. 

‘Het stormt in mijn hoofd. En net als het wilde konijn, dat sinds kort op de speelplaats van onze school woont en regelmatig door de leerlingen wordt opgejaagd, schieten zowel mijn gemoed als mijn gedachten alle kanten op. Het is niet de eerste keer dat mijn ziel kraakt als een door de wind geteisterde oude boom. Ik herken de signalen. Ik herken de contouren door de dichte mist, ik ruik de zilte geur van het veranderende getijde. Een levenscrisis komt eraan.

Met uitgespreide pootjes en vleugeltjes, drijft ze op het grijze thee-met-melk-oppervlak. Hoe lang drijft ze daar al? Is ze nog te redden? Ik vis haar nietige lichaam met een koffielepel uit de koude thee en leg beiden te drogen naast het kopje. Met een papieren zakdoekje dep ik zo voorzichtig mogelijk de laatste theedruppel weg.