Maandag 8/8

Een broeihete dag in de bergen

Vrijdag 5/8

De berg in de tuin.

Een collega schreef deze quote in het dagboek dat ze met z'n allen voor mijn reis voorzien hadden. Ik heb er afgelopen dagen al regelmatig aan gedacht, zowel in metafysische zin als in de fysieke zin. 

Rond Benbulben, de berg waar W.B. Yeats zo lyrisch over dichtte, fietste ik twee dagen geleden rond. Vandaag bleek de Maumakeogh, minder bekend, echter teveel van het goede. Desondanks probeer ik het binnen enkele dagen nog eens met de Crough Patrick.

Het was erg mistig en bewolkt, de ochtend van mijn aankomst. Toch haastte ik me samen met bijna alle andere opvarenden naar het bovendek van de ferry om een eerste glimp van Ierland op te vangen. Wat eerst slechts een met mist omgeven schaduw was, werd al gauw een prachtige baai met vrolijk gekleurde huizen. De oncomfortabele nacht, die ik hoofdzakelijk in mijn slaapzak op de vloer van de tv-kamer had  doorbracht, was snel vergeten. Dat slapen op de vloer was trouwens een idee van enkele Ierse fietsers die me nog voor het instappen op de ferry 'geadopteerd' hadden. 'Neem alleen je slaapzak mee naar boven, die slaapzetels zijn oncomfortabel, maar de vloer ligt best goed.' Ze waren duidelijk niet aan hun proefstuk toe en dus bleef mijn bagage benedendeks op de fiets en nam ik alleen wat kostbaarheden en mijn slaapzak mee naar boven. Tegen vijf uur 's ochtends was het comfort van de vloer voorbij en struinde ik door het stille, eerder verlaten schip. Ik ontdekte het zwembad, de pianobar, drie restaurants en voelde me een beetje op de Titanic.

Ondanks de warmte en vervolgens de regen van de afgelopen dagen hield ik vast aan mijn dagelijkse oefenrit. Ik probeerde de hitte voor te zijn door vroeg te vertrekken en reed telkens met een grote boog rond ‘the people of tomorrow’. Ik verkende de dijken in de richting van Lier, Mechelen, Rupelmonde en Temse, al dan niet in het excellente gezelschap van collega’s of Wim.

Slechts enkele dagen na mijn afstuderen in juli 1994 ruilde ik de hitte die België toen teisterde voor een meer gematigde en vooral natte zomer in Noord-Ierland waar Wim al bijna een jaar werkte en woonde.

Ik herinner me nog levendig de pretlichtjes in de ogen van de douanier die bij een controle van mijn rugzak onder een doos kleurpotloden en een schetsblok ook een ruime voorraad condooms aantrof. Ik herinner me ook nog het schaamrood dat naar mijn wangen kroop terwijl ik hem in mijn beste Engels stotterend uitlegde dat ik mijn verloofde al bijna een jaar niet had gezien.