Donderdag 18/8
De Roos van Tralee
Het viel me al op bij het binnenrijden van de stad. Tralee oogt en voelt minder veilig dan eender welke plaats die ik op mijn reis bezocht.
De eigenaar van het hostel raadde me aan mijn fiets, die in een afgesloten hok staat, op slot te doen en 's avonds worden de etalages van de winkels hier afgeschermd met grilhekken. De receptie wordt bevolkt door enkele 'work-away' meisjes die mijn gevoel beamen. Ze voelen zich niet altijd even veilig in de stad, zeggen ze, ze worden lastig gevallen en er wordt regelmatig gevochten in de straten.
Morgen begint hier een festival dat een week zal duren en tijdens het welke 'de Roos van Tralee' zal worden verkozen. Dit gebruik vindt zijn oorsprong enkele eeuwen terug, toen een aristocratische jonge man een liefdeslied schreef voor de vrouw waarmee hij, vanwege het standenverschil, niet kon trouwen. Het lied, 'de Roos van Tralee' werd een klassieker en enkele ondernemende inwoners besloten het tientallen jaren geleden te verheffen tot een symbool van de stad. Sindsdien wordt tijdens een jaarlijks festival een mediagenieke 'Roos' verkozen die een jaar lang de stad, de county en soms het land zal vertegenwoordigen op allerlei culturele aangelegenheden.
Om te mogen deelnemen moet je a) een jonge vrouw zijn en b) kunnen aantonen dat je ergens in je stamboom Iers bloed hebt zitten. Het is dan ook een internationaal gebeuren met deelnemers van over de hele wereld, dus ook uit België.
Ze zijn vandaag aangekomen, de rozen, en de stad maakt zich klaar voor de festiviteiten. Ik vraag me af of die rozengeur het testosterongehalte in Tralee nog zal opvoeren ...
Vrijdag 19/8
Ik heb tijdens dit avontuur al behoorlijk wat stappen gezet. Toen de wind me van mijn sokken blies in county Sligo, veranderde ik mijn zeilen en voer een andere koers. De bergen waar ik niet rond kon in county Clare, beklom ik. Met het nodige gevloek weliswaar, maar ik kwam aan de andere kant.
Ik stapte letterlijk in een bergstroom in Connemara, in de Atlantische Oceaan in Ballyvaughan en in de Shannon in Doonaha. Ik befietste 4 county's en 2 bergketens op de twee heetste dagen die ooit gemeten zijn in Ierland.
Don't stop until you're proud.
Ik kwam naar Ierland om verschillende redenen, de ene al wat duidelijker dan de andere. Sommige doelen heb ik bereikt, andere nog niet. Maar ik heb terug vertrouwen ... in de toekomst, in mensen. Dat laatste heb ik vooral te danken aan de Ieren, die wat gastvrijheid betreft echt een uniek volk zijn.
'Don't stop until you're proud', is een gezegde.
I'm proud. En hoewel het aanvankelijke plan was om door te gaan tot in Cork, hou ik er hier mee op. Morgen stap ik op het vliegtuig naar huis. Of en hoe ik mijn fiets ga meekrijgen ... dat is weer een ander avontuur.
Reactie plaatsen
Reacties
En zo geschiede....
Je eigen bont gekleurde geschiedenis heb je rijkelijk aangevuld!
Elke cel heeft deelgenomen 😉, de voetcellen kunstig gekleurd met Iers fietspatroon!
You did it!
Never stop moving! (Wat een heerlijke quote van dat trio!)
Kom veilig en wel thuis Kris!
🍀❤️🌺