In deze hectische laatste dagen van het schooljaar durf je het al wel eens vergeten, maar je bent geen to-dolijst.
Net als andere collega’s uit het onderwijs snel ik me naarstig door de laatste week, me angstig afvragend of ik alle ‘moetjes’ afgevinkt krijg in deze laatste vier dagen.
Net als andere collega’s uit het onderwijs tel ik evengoed de dagen af naar die welverdiende zomervakantie, door de stress van de eindspurt een hoogdringende en welgekomen pauze.
Door van de ene taak naar de andere te hollen, geven we geen aandacht meer aan de tijd en de ruimte tussen twee taken door, terwijl het vaak die tijd en ruimte is die vorm geeft aan het geheel.
Robert Poynton schreef een klein, maar wijs boekje over het nemen van pauzes: Do Pause.
Take a breath.
Pauzes, zo schrijft hij, zijn alomtegenwoordig in ons leven: een adempauze tussen twee zinnen, een komma, punt of een beletselteken in een tekst, een toiletbezoek, de weg naar en van je werk, de rust tussen de noten van een muziekstuk …
Deze pauzes worden pas heilzaam wanneer je ze niet volpropt met sociale media, netflix en jachtige gedachten over alle taken die nog onafgevinkt op je to-dolijst staan.
A pause is an opening.
Een goede pauze geeft je ruimte om te genieten van het leven, te genieten van het uitzicht, nieuwe ideeën te verzamelen, nieuwe paden te ontdekken, jezelf te observeren en beter te begrijpen … Kortom, een goede pauze is een rijke ervaring. Het geeft je het gevoel vat te hebben op je leven. Het is het tegenovergestelde van ‘niets doen’.
Establish a pattern of pauses.
In zijn boek pleit Poynton voor het systematisch inplannen van korte en lange pauzes die je bij voorkeur niet vooraf invult. Laat deze ‘open tijd’ ook daadwerkelijk open.
Probeer hem niet in te vullen met lifehacks die je overtuigen een nieuwe taal te leren op een maand tijd.
Probeer je ook niet schuldig te voelen over het ‘nietsdoen’ en stel je open voor wat er op je afkomt, want wanneer je bij een machine de pauzeknop induwt, stopt hij, maar wanneer je hetzelfde doet bij een mens, start hij.
Zodus probeer ik me tussen alle to-do’s door alvast te verheugen op de pauze die eraan komt. Met Poynton in gedachten laat ik juli ‘open’ en voorzie ik augustus voor de ultieme pauze, los van alle routine, op mijn fiets in Ierland. Wat daarna komt … Wie zal het zeggen? Wie weet welke inzichten deze pauze me zal bieden? Ik kijk er alvast naar uit.
Robert Poyton, Do Pause, The Do Book Company 2019
Foto: Katie Moum via Unsplash
Reactie plaatsen
Reacties