That strange thing called life

Met zijn flaporen en coole bles, deed hij Rienske denken aan Arno, een jongen uit haar klas. Die naam deed hij alle eer aan telkens hij ‘terminator-gewijs’ Piep, onze jongste kat, letterlijk de kast opjoeg. Omdat hij onze andere katten negeerde, waren we ervan overtuigd dat het om een onhandige liefdesverklaring ging.

gaten vullen

We merkten al snel dat Arno, heel ‘onkonijnachtig’, liever binnen zat dan buiten en dus knutselden we zijn buitenhok om tot een riant binnenhok. En hoewel we hem nooit helemaal zindelijk kregen, mocht hij geregeld zijn hok verlaten en de woonkamer onveilig maken. Samen met al onze andere dieren vulde hij het ‘gat’ dat ontstaan was na Douwkes overlijden.

Ongeveer een jaar geleden werd hij blind en de afgelopen maanden geraakte zijn achterhand verlamd. Toen hij vervolgens ook stopte met eten werd het tijd om hem naar de eeuwige grasvelden te sturen. Sindsdien bevindt hij zich in het uitermate goede gezelschap van Douwke. Maar ook hier geldt de regel dat elk vertrek van een teamlid een leegte achterlaat die automatisch gevuld wordt door de overgebleven teamleden.

Terminator 2: Judgment Day

Verlost van Arno’s terroristische aanslagen, ontplooit Piep zich ondertussen als zijn evenknie. Met een even grote hardnekkigheid achtervolgt ze onze oude kater en geeft ze hem te pas en te onpas een flink pak slaag. Muts, een slome reggae kat van 19 jaar, heeft het er niet gemakkelijk mee. Hij vindt alleen nog rust op het moment dat we Piep haar dagelijkse medicatie tegen chronische niesziekte geven. In ware guerrilla stijl wordt Piep dan in een hinderlaag gelokt, overmeesterd en als een salami in een badhanddoek gerold. Helaas lijkt dit de enige succesvolle manier om haar een pil toe te dienen … En terwijl Piep zich nog naspeekselend uit haar handdoek bevrijdt, lacht Muts stiekem in zijn vuistje … hoewel we ons dat misschien maar verbeelden.

To be continued ...