Vandaag vieren we Internationale Knuffeldag. Deze dag werd in de jaren 80 bedacht door een Amerikaanse dominee die ervaarde dat te veel mensen een moeilijke periode doormaakten tussen de feestdagen en St. Valentijn. Niet voor niets valt Blue Monday, volgens sommige onderzoekers de meest depressieve dag van het jaar, ook in deze periode.
Maar met al dat anderhalvemeteren is het lastig knuffelen. Het zijn dan ook lastige dagen voor het knuffelhormoon. Dit wonderbaarlijke goedje wordt in de hypothalamus aangemaakt en is opmerkelijk veelzijdig, maar het is nog niet zo lang gekend als knuffelhormoon.
In the early days...
Henry Dale was de eerste om dit hormoon te identificeren. In 1909 gaf hij het zijn Griekse benaming, oxytocine, wat ‘snelle geboorte’ betekent.
Pas later, in de jaren 70, ontdekte men zijn werking als neurotransmitter en werd het bekend als knuffelhormoon.
De eerste keer dat ik ervan hoorde was tijdens de cursussen biochemie en fysiologie, eind jaren 80. Wij leerden vooral over zijn hormonale werking: het op gang brengen van de bevalling en van de melkproductie.
Als neurotransmitter helpt het bij sociale interacties: moederbinding, hechting tussen opvoeder en kind. Het is actief bij seksuele activiteiten en versterkt altruïsme en vriendschappen. Dit laatste is vooral het geval bij vrouwen, al weten we dat pas sinds 2000.
Vechten of vluchten met kinderen aan je rokken
In 2000 sprak Shelley E. Taylor als eerste over de vrouwelijke tegenhanger van de ‘fight or flight’ reactie.
In geval van gevaar reageren mannen en vrouwen namelijk net iets verschillend. Na de eerste reactie, als gevolg van adrenaline en cortisol, komt er bij vrouwen een derde hormoon vrij, namelijk oxytocine. Dit zorgt voor een onderdrukking van de aanvankelijke ‘fight or flight’ reactie en voor het opstarten van het ‘tend-and-befriend’ gedrag. In vroegere tijden was het met kleine kinderen aan je rokken meestal geen optie om te vechten of te vluchten. Zorgen en verbinden leek dan een beter idee.
Oxytocine zorgt voor vermindering van stress en angst. Het brengt rust en vormt zo dé basis van ‘tend-and-befriend’ of sociaal, liefdevol en zorgzaam gedrag.
En dat is juist waar we in deze tijden extra nood aan hebben: zorg voor de zieken en eenzamen, maar ook empathisch zijn naar elkaar zodat we het tij van toenemende polarisatie kunnen keren.
Wat te doen bij een dringend geval van huidhonger?
Met dat anderhalvemeteren heeft oxytocine het dus lastig. Weet dat knuffelen met je huisdieren hetzelfde effect heeft. Muziek beluisteren ook, al is daar ook dopamine bij betrokken. Dansen stimuleert niet alleen de oxytocine productie, maar ook die van prolactine, goed voor stressvermindering en een gevoel van verbinding. Daarnaast kan je jezelf natuurlijk ook volsteken met pure chocolade, wat je oxytocine en serotonine aanmaak stimuleert.
Kortom, mijn advies: sla die huidhonger plat met een stevige lat chocolade, draai de stereo open en dans samen met je huisdier de benen van onder je lijf!
Meer weten over huidhonger? Bruno Müller-Oerlinghausen en Gabriele Kiebgis schreven er een boek over met als verrassende titel ‘Huidhonger’.
Bronnen:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oxytocine
https://holistik.nl/oxytocine-feiten-knuffelhormoon/
Foto: Anastasia Vituykova via Unsplash
Reactie plaatsen
Reacties