De jaren 80 voor tieners van de jaren 80

Een eyeopener

Steven Van Herreweghe brengt het programma als een reeks beeldfragmenten afgewisseld met informele babbels met hedendaagse tieners. Parels van tieners overigens. Vanaf de eerste minuut smelt mijn moeders- en juffenhart als chocolade in de zon. De gesprekjes zijn een echte eyeopener … ’t is niet vanzelfsprekend om jong te zijn in deze roerige jaren 20.

Dat het ook niet vanzelfsprekend was jong te zijn in de jaren 80, valt me pas later op.

Reality check

Ik lijk me van de jaren 80 alleen de leuke dingen te herinneren … The Blue Lagoon (1980), The Goonies (1985), The A Team, The Police, Bowie, Prince, mannen met veel borsthaar, met de Chiro gaan betogen tegen de kernraketten en gaan studeren aan d’unief …

Bij het bekijken van het programma betrap ik mezelf erop dat ik luidop commentaar geef tijdens de beeldfragmenten uit de oude doos. Het valt me tegen hoe kleinburgerlijk en discriminerend ‘we’ toen waren. ‘We’ discrimineerden niet alleen minderheden, maar ook de algemene houding ten opzicht van vrouwen was ronduit middeleeuws. De haartjes in mijn nek gaan overeind staan als ik verneem dat in het jaar dat mijn zus naar Leuven ging studeren, vrouwen nog niet welkom waren in de studentenclubs. Anderzijds maakt de mannelijke student die dit standpunt probeert te verdedigen zich zo onsterfelijk belachelijk dat ik in haar plaats niet eens lid had willen worden van deze conservatieve bende.

Wat echt telt …

Van Herreweghe wijst zijn jonge luisteraars er fijntjes op dat ‘we’ onze onvrede toen veel actiever uitten. Waar het nu door de negatieve comments op sociale media ‘not done’ is om op straat te komen, was betogen in de jaren 80 ‘business as usual’. De hedendaagse tieners weten duidelijk te beschrijven wat wij destijds ervaarden: een gevoel van verbondenheid en betrokkenheid.

En dat laatste zet me aan het denken … Ondanks de koude oorlog, de discriminatie, de werkloosheid, de bende van Nijvel … heb ik echt vooral fijne herinneringen aan de jaren 80. Blijkbaar gaat het bij mij  niet om de omstandigheden waarin ik opgroeide, maar wat mij is bijgebleven, is een gevoel van verbonden- en geborgenheid.

Het geeft me hoop voor de tieners van vandaag. Het is misschien een naïeve gedachte, maar als wij, ouders en leraren, hen diezelfde verbonden- en geborgenheid kunnen bieden, zullen deze jonge mensen zich meer herinneren van de jaren 20 dan corona en oorlog ... toch?

Wat herinner jij je nog uit de jaren 80? Laat het weten ...