Wij hebben als gezin al behoorlijk wat huisdieren gehad: honden, katten, konijnen, vissen, cavia’s, ratjes
en enkele jaren geleden hadden we met Kerstmis ongewild ook een muis.
Een rondtrekkend muizencircus
We hadden met de buren al een tijdje in de gaten dat er een rondreizende muizenfamilie woonde op de zolders van onze huizenrij. Telkens een gezin hun zolder begon te renoveren, pakten de knagers hun boeltje en verhuisden ze naar het volgende huis in de rij. Op die manier kwamen ze ook in ons huis terecht. Onze buren, die ze op hun beurt hadden overgekregen van hun buren aan de andere kant, gaven ons niet alleen de muizen door, maar ook de bijhorende diervriendelijke muizenvalletjes.
Niet dat we daar nood aan hadden, vonden we. We hadden namelijk drie katten en een van hen wist een muis op te jagen tot in het bad van waar we ze recht in een hamsterhok zetten (dat we ook van de buren hadden gekregen).
Tijger, de onverschrokken boeienkoning!
Helaas merkten we al snel dat het behendige beestje door de tralies (die amper een centimeter van elkaar stonden!) kon ontsnappen. Dus brachten we haar of hem over naar een plastiek Curverbak. Met het dunste boortje dat we konden vinden boorden we enkele gaatjes in het deksel en door één van die gaatjes duwden we de teut van een drinkflesje.
Ervan overtuigd dat het diertje ‘veilig’ zat, namen we de tijd om het te bestuderen. We haalden er een dierenencyclopedie bij, googelden op internet en kwamen tot de verwarrende conclusie dat dit exemplaar wel heel grote oren had voor een huismuis. Mogelijk, zo dachten we, behoorde deze muis niet tot de rondreizende muizenfamilie (Mus musculus), maar was het een bosexemplaar (Apodemus sylvaticus) dat door onze katten naar binnen was gehaald.
Gezien de koude buitentemperaturen, het was de periode van Kerstmis, vonden we het niet gepast het diertje terug buiten te zetten. Ons plan was, het eerst enkele dagen ‘rust en recreatie’ te gunnen.
We hadden duidelijk geen lessen geleerd uit de talrijke verhalen en films waaruit blijkt dat muizen razendslim zijn. Denk aan Stuart Little, Mousehunt, Mickey Mouse, De Reddertjes, de heksen van Roald Dahl…
Deze muis behoorde duidelijk tot dezelfde categorie, want de volgende dag was de Curverbak leeg. In de daaropvolgende dagen vonden we hier en daar uitwerpselen waardoor het duidelijk werd dat zijn miraculeuze verdwijning niet de schuld was van onze katten. Vanwege het ontzag voor zijn vindingrijkheid noemden we ons nieuwe huisdier ondertussen ‘Tijger’.
Plan B
We ontrolden plan B: we sloten de kamer af en zetten de muisvriendelijke vallen uit. Maar het enige dat we vingen was bot. Tijger was ons steeds te slim af en bleef uiteindelijk meer dan een maand logeren.
Wim en ik vroegen ons af van wat hij overleefde … tot Rienske ons bekende dat ze hem stiekem hamsterkorrels voerde!
Uiteindelijk wisten we hem toch te verschalken met een van de muizenvallen waarna we hem vrijlieten in een bos, ver van de bewoonde wereld.
Naderhand vonden we verschillende kampeerplaatsen: dikke, wollen sokken waarin hij een ‘holletje’ had geknabbeld en Wims oude cursus fysiologie die hij vakkundig versnipperd had tot een lekker warm nest.
We denken nog regelmatig aan hem, aan onze Tijger. Telkens we met de hond door het bos wandelen roepen we zijn naam en speculeren we over de heldenverhalen die hij zijn nakomelingen vertelt … over die onnozele mensenfamilie die hem lang geleden de Kerstmis van zijn leven bezorgde.
foto van Alexas fotos via Pexels
Reactie plaatsen
Reacties