Over oude stemmen en rimpelige platen

Gepubliceerd op 13 november 2022 om 21:01

Nu de dagen verkorten en de temperatuur eindelijk tot een eerder normaal niveau zakt, durft de nostalgie al eens toeslagen ten huize Marckx.

Een tijdje geleden kochten we een draagbare platenspeler met als doel ons eindelijk in te graven in de oude platencollectie die al meer dan twintig jaar staat de verstoffen in de antieken kast.

Omdat Wim en ik na ons afstuderen eerder bleven hangen in de muziek van onze jeugdjaren, kreeg Rienske de muziek uit de jaren 80 en 90 met de paplepel mee. Toen ze een tijd geleden op aanraden van een vriendin de Netflix serie ‘Stranger Things’ bingewatchte, herkende ze de muziek.  Omdat de serie de jaren 80 zo juist weergaf, zaten we al snel met z’n allen aan het beeld gekluisterd.

Grappig was dat sommige van haar vrienden ervan overtuigd waren dat de muziek speciaal voor de serie gecomponeerd was. Maar wij wisten wel beter …

‘I see you’ve sent my letters back and my L.P.records and they’re all scratched.’

Can’t Stand Losing You, The Police

Aangestoken door de muziek uit de serie zochten we in onze platencollectie naar langspeelplaten uit de jaren 80. We bewonderden de prachtige platenhoezen en verloren ons in de op de binnenhoes uitgeschreven  liedjesteksten.

Ik leerde Rienske hoe ze ‘een plaat moest opleggen’: geen geswipe of knopjes drukken, maar met verfijnde trefzekerheid de arm van de platenspeler zo manoeuvreren dat de naald precies de eerste groef van het nummer raakte. De krasjes op de meest populaire Lp’s getuigden ervan dat deze handeling in het verleden al eens misliep. We hadden destijds onze favoriete nummers enthousiast met een kruisje aangeduid …

Groot was haar verbazing toen bleek dat we na de eerste kant, de plaat moesten omdraaien om ook de nummers op de tweede kant te beluisteren.

Zelf ging ik  er zo in op dat ik zelfs het bijhorend, krakend geruis tussen de nummers door mooi vond.

Ronwoodi, de uitgestorven vlieg

Wat me na enkele weken plaatjes draaien wel opvalt, is het groot aantal mannelijke muzikanten dat deze periode vertegenwoordigt. Mijn platencollectie telt slechts enkele vrouwen met hits uit deze periode: Tracy Chapman, Sade en Grace Jones.

Hoewel er wel degelijk vrouwelijke muzikanten waren in de jaren 80, zijn er slechts enkele van de epische proporties als bijvoorbeeld The Rolling Stones. Die laatsten gingen natuurlijk al een tijdje mee; ze startten in 1962. Keith en Mick worden volgend jaar beide tachtig! Ron Woods is enkele jaren jonger, maar heeft dan weer de twijfelachtige eer dat er een uitgestorven vlieg naar hem vernoemd is (Electroneuria Ronwoodi).

De jaren-tachtig-muzikant uit mijn collectie met de meest opmerkelijke carrièreswitch is dan weer Peter Garrett van Midnight Oil (Australië). Hij werd na zijn succesvolle muziekcarrière minister van milieu, erfgoed en onderwijs.

Hoedje af!

Ondertussen zijn ze stijf en gerimpeld, die oude mannen. Hun verroeste stemmen klinken minstens een octaaf lager dan weleer, maar sommigen durven het toch aan om af en toe nog eens live op te treden. Zo zag ik enkele jaren geleden Bryan Ferry als een houten klaas op het podium heen en weer wiegen. Patti Smith sprong afgelopen jaar nog wel rond als een veulen maar vergat regelmatig haar tekst. En hoewel Jagger nog steeds ‘Moves Like Jagger’ heeft hij zijn toerental de laatste jaren zichtbaar bijgesteld. Je zou voor minder, op zijn leeftijd!

foto Mick Haupt via Unsplash

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.