Ik verlangde ernaar te vertragen in plaats van alweer te versnellen, steeds de semesters en kwartalen van het schooljaar achterna.
Ik verlangde naar het leven volgens de seizoenen, naar het toelaten van mist in mijn gedachten en zonneschijn in mijn hart.
Ik verlangde ernaar mezelf over te leveren aan emotionele beroering, opgewekt door het geschreven woord.
Helaas is in mijn realiteit nog geen plaats voor vertraging en overlevering.
Gelukkig mag ik sinds kort regelmatig fietsen, naar school, 14 kilometer lang, de Zenne volgend.
’s Ochtens door de mist en ’s middags door regen en wind.
Op het mooiste moment, wanneer de mist wegtrekt en de zon opkomt, proef ik dan nog even van mijn verlangen om het vervolgens veilig weg te bergen onder mijn regendichte fietskledij.
Reactie plaatsen
Reacties
Zo mooi, zusje 🥰 . Mijn gevoelige snaren trillen mee bij het lezen van jouw woorden….
Mooie weg om te fietsen ook... Behalve wanneer het gaat vriezen.
Deze mooie foto’s en prachtige woorden, zijn voor mij een teken dat je de momenten om te vertragen neemt wanneer het kan. Misschien zijn ze niet talrijk, maar ze zijn er wel. Je hoeft ze alleen te nemen en er ten volle van te genieten. Berg het vooral niet op! Xxx